“De korte tijd die we met Steffen hadden, hebben we van hem kunnen genieten”
Na 34 + 4 weken kwamen we erachter dat het hartje van onze Steffen ermee gestopt was. Via een bekende hoorden we van de deze site en de watermethode. In het ziekenhuis was dit ook bekend, maar daar alleen gebruikelijk bij kindjes tot 26 weken. Op deze site zagen we voorbeelden en wilden we dit graag proberen. Om bij 35 weken de methode te kunnen gebruiken was een (veel) grote schaal nodig dan die het ziekenhuis ons kon aanbieden. Voor de bevalling hebben we via onze uitvaartverzorgster een schaal van Amelius (ca. Ø40cm) naar het ziekenhuis laten brengen. Uiteindelijk is Steffen 5 dagen later geboren (35 + 2 weken) met een lengte van 48cm en een gewicht van 2478 gram.
Na de bevalling heeft Steffen 2,5 uur bij moeder op de buik gelegen totdat de kinderarts hem kwam schouwen (het was inmiddels al diep in de nacht). Ondanks de voorbeelden op deze website en de begeleiding vanuit het ziekenhuis vonden we het confronterend om hem te zien, zijn huidje was gescheurd en daar kleurde hij heel donker.
Vooral zijn hoofdje voelde heel kwetsbaar en week omdat de fontanellen nog los waren. Direct na het schouwen hebben wij hem in het water gelegd zodat we hem nog beter konden bekijken. Het viel ons meteen op dat hij lichter begon te kleuren en mooier werd, zijn lijfje kreeg een egalere kleur.
De volgende ochtend kwam Stichting Still in het ziekenhuis foto’s van Steffen maken (in het water) en hebben we hem uit het water gehaald.
Steffen is in een matje en doeken gewikkeld en in moeder haar armen mee naar huis gegaan (hij is in die tijd ca. 4 uur uit het water geweest). Bij thuiskomst hebben we de schaal gevuld met 20 liter water wat we voor de bevalling in de koelkast hadden gezet (in omgespoelde frisdrankflessen).
De tweede dag thuis hebben we Steffen met behulp van een omgekeerd celstofmatje op een aankleedkussen uit het water gehaald om al het water te verschonen. Omdat de navelstreng nog wat lekte verkleurde het water. In het kwartiertje dat Steffen uit het water was, zagen we meteen de verkleuringen weer terug komen.
Het was die dagen warm (27+ graden buiten, 22-25 binnen) en onze koelkast had op de koudste stand moeite om steeds zoveel water te koelen. Na een beetje puzzelen met de flessen kwamen we er achter dat flessen in de vrieskist na 5-6 uur net niet dichtvriezen (verschilt natuurlijk per vriezer). We verversten het water om de 2-3 uur. Met behulp van een maatbeker en een emmer konden we steeds een emmer vol (ca 10 liter) uit de schaal halen zonder dat Steffen boven het water uit kwam.
Voor de nacht gebruikten we koelelementen in het water die we met bloembinddraad aan de zijkant hingen zodat deze niet tegen zijn lijfje aan konden drijven. Overdag hadden we herbruikbare gekleurde ijsklontjes in het water als we geen bezoek hadden. De schaal hadden we op antislipmatjes staan omdat met het grote temperatuurverschil de schaal steeds condenseerde en we anders bang waren dat de schaal weg kon schuiven. Ons dressoir draagt hiervan nog steeds de sporen, ondanks de hydrofiele doeken om de schaal heen.
Na de 5e dag begon Steffen steeds meer te verkleuren en hebben we ervoor gekozen hem uit het water te halen. Omdat we nog heel graag afdrukjes/bodycastings wilden van zijn handjes en voetjes, hebben we weer contact gezocht met Stichting Still. Zij hebben prachtige afdrukjes gemaakt en vervolgens hebben we Steffen aangekleed en in de wieg gelegd.
Toen werd ons pas duidelijk hoe goed de watermethode werkt. Ondanks het koelmatrasje waar hij op lag, zagen we dat zijn lijfje heel hard achteruit ging.
In de week na de bevalling moest er zoveel geregeld worden. Zonder de watermethode hadden we na een aantal dagen al afscheid van zijn lijfje moeten nemen, omdat zijn lijfje anders afscheid van ons zou nemen (zoals onze uitvaartverzorgster het treffend uitsprak). Op deze manier hebben we in de week na de bevalling nog heel wat momenten naar ons mooie zoon kunnen kijken en hem kunnen aanraken zonder hem te beschadigen. Omdat hij er mooier uitzag in het water hebben we hem ook zo in onze herinneringen. Het steeds verversen van het water voelde voor ons heel dankbaar omdat we zo toch nog voor hem konden zorgen. Door het delen van onze ervaringen hopen we dat er meer bekendheid komt en dat het makkelijker wordt voor ouders om ook bij een voldragen kind voor deze optie te gaan.
Jelmer en Marleen (september 2020)